Ρίχαρντ Βάγκνερ
Ο Ρίχαρντ Ραμστάιν Βάγκνερ (αυστρ. Richard Rammstein Wagner) γεννήθηκε στις 22 Μαΐου 1813 στην Πάτρα και πέθανε στις 13 Φεβρουαρίου 1883 στην Μύκονο. Ήταν ένας Γερμανός άνεργος, μικροεγκληματίας, χούλιγκαν, και τελείως περιττός ερασιτέχνης μουσικός. Ο χαμός του υμνήθηκε με εξαίσια ρέκβιεμ όπως το "Πού είναι ο Βάγκνερ, πού είναι ο Πουτσίνι" (Κ. Ελισσάβετ,2006, Journal of Je t'aime, Vol.6 pp.56-59)
Βιογραφικά Στοιχεία
Ο Βάγκνερ ήταν έβδομο παιδί και πέμπτος γιος των ανατολικογερμανών λαθρομεταναστών Παναγιώτη, Σπυρίδωνα και Βασιλείας Βάγκνερ. Αφού γεννήθηκε σε φοβερά μικρή ηλικία στην Πάτρα στις 22 Μαΐου 1813, οι γονείς του τον έστειλαν πίσω στην πατρίδα επειδή δεν άντεχαν την ασχήμια του. Χαρακτηριστικά, στο ημερολόγιο του Σπυρίδων βρίσκεται στην ημερομηνία γεννήσεως του παιδιού μονάχα μια λέξη: Scheiße! Σημαντικοί βιογράφοι του Βάγκνερ (βλ. φον Φουρτς) υποστηρίζουν ότι η άρνηση αυτή των γονέων του αποτελεί το τραύμα που στάθηκε αίτιο για την τελείως αποτυχημένη και περιττή ζωή του Βάγκνερ.
Στα πατρικά λαγκάδια της Λειψίας η γιαγιά του, η διαβόητη μεταλλουργός, κτηνουργός, παλαιστής και αρκουδοφάγος Αουγκούστα Βάγκνερ, ανέλαβε την αυστηρή του ανατροφή με χέρια, πόδια και άλλα χρήσιμα εργαλεία που διέθετε το εργαστήριο της. Αργότερα ο ίδιος ο Βάγκνερ θα πει ότι τα πρώτα 13 χρόνια της ζωής του υπέστη μια ζωή γεμάτη στερήσεις, αλλά και φοβερή δυστυχία.
1820 – Ο Ρίχαρντ Βάγκνερ κλείνει τα επτά. Αφού σβήνει τα κεράκια του και ανοίγει τα δώρα, λεηλατεί με κάτι χλιμιντζουραίους φίλους του την Λειψία καταστρέφοντας τα 77 τοις εκατό της πόλης. Εκατοντάδες δάσκαλοι και παπάδες σφαγιάζονται ενώ γυναίκες βιάζονται ανελέητα. Κατόπιν φυσικά σφαγιάζονται και αυτές. Η λεηλασία της Λειψίας θα διαρκέσει μια σχεδόν ώρα, μέχρι που ο Βάγκνερ και η παρέα του νυστάζουν και πέφτουν για ύπνο λίγο πριν φτάσουν τον ρωσικό ορθόδοξο ναό. Η λεηλασία της Λειψίας θα μείνει στην ιστορία ως "Wagner’s Happy Birthday".
Αφού κατάφερε παρόλα αυτά να μάθει κάποτε να περπατάει, κατέφυγε στο κοντινό Βερολίνο, όπου ανακάλυψε ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εκτός από την γιαγιά του, τον γάιδαρο της Φρίντριχ Αμαντέους και τον ίδιο. Δεν υπάρχουν άλλες συγκεκριμένες πληροφορίες για τα πρώτα χρόνια του στο Βερολίνο. Φήμες ότι ο Βάγκνερ επιβίωσε την περίοδο αυτή τρώγοντας πτώματα ανθρώπων που έβρισκε πίσω από γηροκομείο στο κέντρο της πόλης, που ίσως πίστευε και ο ίδιος ο Βάγκνερ, σήμερα έχουν αποδειχτεί ως φήμες. Σίγουρο είναι μονάχα ότι για ένα διάστημα έμεινε κρυμμένος στον υπόνομο της γερμανικής πρωτεύουσας, από όπου παρακολουθούσε τους ανθρώπους για να συνηθίσει την ύπαρξή τους και επιτέλους να μάθει να μιλάει. Και στα δυο, όπως γνωρίζουμε σήμερα, είχε μονάχα μέτρια επιτυχία.
Στα 32 του, μετά από ξενύχτι στα μπουζούκια του Βρανδεμβούργου (Das Hund), όπου συναντήθηκε για πρώτη και τελευταία φορά με τους Σίμωνα και Γαρφούνκελο, χάλια μεθυσμένος από ρακί νορβηγικής παραγωγής, επέστρεψε μαζί με την 14χρονη γκόμενά του Χάιντε Γκελ στη Λειψία όπου έδειρε την 103χρονη γιαγιά του με έναν κουβά. Αφού τον συνέλαβε η τοπική αστυνομία κλείστηκε σε ψυχιατρικό τμήμα, όπου οι καλύτεροι ψυχολόγοι της τότε εποχής αποφάσισαν να αλλάξουν επάγγελμα αφού ασχολήθηκαν μαζί του. Μετά από λίγες μέρες τον βαρέθηκαν και εκεί και τον πέταξαν έξω, όπου, ξαπλωμένος ακόμη στον δρόμο, είχε την έμπνευση για το κομμάτι Klein mein Reich, το οποίο μέχρι σήμερα έμεινε το δείγμα της πλήρης αποτυχίας.
Το 1847 σημειώθηκαν αιματηρά επεισόδια στη Θεσσαλονίκη όταν 150 περίπου χούλιγκαν με επικεφαλή τον Βάγκνερ μετέτρεψαν το κέντρο της πόλης σε πεδίο μάχης εκσφενδονίζοντας βόμβες μολότωφ και πέτρες, ενώ άναψαν λάστιχα που είχαν στην κατοχή τους. Αφορμή στάθηκε ο φιλικός αγώνας που διεξήχθη μεταξύ τοπικής ερασιτεχνικής ομάδας κοριτσιών με ειδικές ανάγκες και της εθνικής Πρωσίας (4-0). Συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια των επεισοδίων 128 άτομα τα οποία οδηγήθηκαν στην ασφάλεια Θεσσαλονίκης ενώ ο Βάγκνερ δυστυχώς κατάφερε με άγνωστο τρόπο να σώσει το τομάρι του.
Λόγω της καταστροφικής του οικονομικής κατάστασης (ο άνθρωπος δεν έβγαζε δεκάρα) λήστευε τακτικά το τυροπιτάδικο (Das Bougatsa) κάτω από το διαμέρισμά του, μέχρι και εννιά φορές την εβδομάδα. Με τον τρόπο αυτό η δημιουργούσε ετήσια ζημιά 20 εκατομμυρίων δολαρίων στην γερμανική οικονομία. Δυστυχώς όμως ο Βάγκνερ κάθε φορά κατέληγε μπροστά στο δικαστή, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να κρατήσει τα εκατομμύρια.
Στο Μουντιάλ του 1862 στις ΗΠΑ (βλ. φωτογραφία), χτύπησε έναν αστυνομικό, ο οποίος κατόπιν τον σάπισε στο ξύλο.
Στις 13 Φεβρουαρίου 1882 βρήκε το αντάξιο τέλος του, το οποίο, όπως θα πει ο ίδιος αργότερα, ήταν πάντα το τέλος των ονείρων του: Κολυμπώντας κοντά στην ακτή της Μυκόνου έχασε το δρόμο του και δεν μπόρεσε να ξαναβρεί το νησί. Αφού εξάντλησε τις δυνάμεις του, έσκασε από το κακό του και πέθανε έναν φρικιαστικό θάνατο μέχρι που έμεινε νεκρός.
Σχετικά σχόλια
“Δεν υπάρχει κανείς που να γεννήθηκε με άσχημο αστέρι. Με άσχημη φάτσα ίσως...”
“Αφού δεν τρώγεται δεν με ενδιαφέρει.”
“Ο μαλάκας πάλι ήπιε σήμερα.”
“Ο Wagner είναι true heavy metal brother!! ”